Running | Pushing boundaries: First true 5K

Ik ben weer up and running! Sinds het weekend van moederdag had ik een dipje. 

De week ervoor was ik nog heel sportief geweest; hardlopen, pilates, modern jazz, golfen. Maar tijdens het golfen was ik waarschijnlijk toch iets te fris aangekleed want vanaf die dag voelde ik me niet lekker. Het heeft echter niet doorgezet en ik ben niet echt ziek geweest. Toch durfde ik met die harde keelklieren niet goed te gaan rennen, bang dat ik dan wel écht ziek zou worden. 

Woensdag ging ik met mijn huisgenootje mee. Zij heeft haar enkel gekneusd en is nu herstellende, dus dat werd een rustig rondje. 

Vrijdag ging ik weer alleen. Heel spontaan besloot ik 's avonds opeens om te kleden en gewoon de deur uit te gaan. Ik had er eigenlijk niet meer op gerekend omdat ik rond 7 uur avondeten gehad had, ik had ook echt honger dus ervoor rennen ging niet, en na het avondeten doe ik normaal gesproken niet echt meer iets. Enerzijds omdat ik niet alleen in het donker wil rennen, aan de andere kant omdat dat bijna niet mogelijk is omdat je na het eten wel een paar uur moet wachten om je eten te laten verteren. 

Ik was dus ook wel een beetje bang dat ik last van mijn maag/buik zou krijgen. En waar ik normaal gesproken rechts wel eens steken voel als ik plotseling iets zeg tegen mijn renmaatje, voelde ik dit keer steken links die ik dus inderdaad met eten in verband bracht. 

Verder was ik wel huiverig voor het donker, toen ik vertrok was het al niet helemaal licht meer. Dus ik besloot een afgelegen straat, waar ik overdag graag loop, met veel bomen die voor extra duisternis zorgen te vermijden en lekker over de drukke wegen in de stad te rennen.

Telkens als er een afslag richting mijn huis aankwam, voelde ik de energie stromen en besloot ik nog een afslag verder te rennen. Ik wilde graag de 5 km bereiken, maar ik had geen idee hoe ver dat zou zijn. Zelfs na de wedstrijd kan ik de afstand nog niet inschatten. 

Dus al rennende checkte in mijn hardloopapp om te kijken hoe ver ik was (minder ver dan ik hoopte) en besloot ik verder te rennen. 

Met resultaat! Mijn eerste 5 km zonder te wandelen!!! 

En het gekke, toen ik eenmaal klaar was en richting huis loopte, was ik hartstikke opgewekt en kon ik eigenlijk nog wel verder rennen. Maar "pushing boundaries" is niet hetzelfde als "acting crazy" dus ik hield het toch maar voor gezien, nu het nog een positieve ervaring was. 

Ik kijk er weer naar uit 3 keer per week te gaan rennen. 

Trouwens, door 2 weken de luie donder uithangen, zijn mijn dubbele billen weer terug, die ik juist zo hard eraf getraind had! Weet ik dat ook weer: strak lichaam + chocolade eten op de bank = never gonna happen!